Czytania tej niedzieli chyba nie wymagają zbyt wielu objaśnień. Za to są wyjątkowo piękne. Głównym ich tematem  jest powołanie. Bywa ono  - jak to było widać już przed tygodniem na przykładzie Jeremiasza –  bardzo różnie przyjmowane. Często jednak z poczuciem, że jest się go niegodnym.

Różne bywają ludzkie powołania. Nie tylko te uznawane przez nas za wielkie niezwykłe, zaszczytne. Także te zupełnie zwyczajne. Chciało by się powiedzieć szare, ale przecież tak naprawdę barwne, mieniące się wszystkimi kolorami życia. Czy podejmuję je czy wymawiam się, że może kto inny, bo ja jestem niegodny? Niegodny bycia solą ziemi, niegodny - absurd! - bycia światłem świata, niegodny świadczyć życiem o Chrystusie, niegodny kochać i służyć... Żaden z celów pośrednich nie może przysłaniać najważniejszego.

Powołanie... Właściwie po co? Chyba nigdy nie wolno zapominać, że najważniejszym celem Boga jest doprowadzenie do życia wiecznego wszystkich ludzi. Żadne powołanie od tego celu nie jest oderwane. I chyba też tego, co jest celem życia człowieka - zmartwychwstania, życia wiecznego - nie można zastępować jakimiś celami mniej istotnymi. Choćby to było zadanie tak szlachetne, jak sprawienie, by w ziemskich układach zapanowały prawa Bożego królestwa.

Człowiek z ulicy nie ma dostępu do ważnych tego świata. Do Boga ma. Nie mogę nie pamiętać, że kiedy klękam do modlitwy, jestem przed Tym, który jest Panem wszystkiego. Stwórcą całego świata, nieskończenie mądrym, nieskończenie potężnym. Ale nie muszę się obawiać: święty Bóg niegodnych czyni godnymi. Swoją łaską sprawia, że to co wydawać by się mogło niestosownością, staje się relacją rodzinną: Ojca i dzieci. Tylko jeszcze tej łaski nie nadużywać lekceważąco się do Niego odnosząc...

 

 

 

 

Piękna wymiana: najpierw Piotr wpuścił Jezusa do swego życia, pozwalając Mu wejść do jego łodzi i zarzucając sieci na Jego słowo; potem Jezus wpuścił Piotra do swego życia, bo to właśnie oznaczają słowa: „Odtąd ludzi będziesz łowił”. Taka jest kolejność w życiu każdego człowieka: najpierw wpuszczamy Jezusa do siebie, a potem On wpuszcza nas do siebie. Ta kolejność musi być zachowana, bo bez obecności Jezusa nie zdołamy „zostawić wszystkiego”, czyli nie wyrwiemy się z „grajdołka” własnego egoizmu. A wejście w życie Jezusa oznacza decyzję na stawanie się Miłością.

 

 

 

Dzisiejsze pierwsze czytanie ukazuje nam powołanie proroka Izajasza. Prorok ma wizję Boga. Jest tym faktem przerażony, gdyż istniało przekonanie, że każdy, kto zobaczy Boga, umrze, tym bardziej, jeśli jest grzesznikiem, a za takiego niewątpliwie uważał się prorok. W odpowiedzi na jego przerażenie jeden z serafinów oczyszcza go żywym ogniem, który może tu symbolizować ogień Bożego miłosierdzia, gdyż serafin wypowiada następujące słowa: „twoja wina jest zmazana, zgładzony twój grzech” (Iz 6, 6). Prorok wtedy już nie waha się podjąć wezwania Wszechmocnego i odpowiada: „Oto ja, poślij mnie!” (Iz 6, 8). Wiara i gotowość Izajasza są porównywalne do tych, jakie okazał Abraham, czy Maryja. Mojżesz, prorok Jeremiasz, czy prorok Jonasz początkowo, z bojaźni czy ze złości, buntowali się przeciw Bożemu posłannictwu. Powołanie to wielkie wyróżnienie. I nie chodzi tu tylko o powołanie do stanu duchownego, czy życia konsekrowanego. Powołanym przez Boga jest każdy z nas, każdy do swojej, tylko sobie właściwej codzienności, do wykorzystywania talentów otrzymanych od Boga, do stawania się coraz bardziej doskonałym na wzór Ojca niebieskiego. Przede wszystkim jednak, wszyscy bez wyjątku powołani jesteśmy do zbawienia. W realizacji tego naszego powołania przykładem niech nam będą patriarchowie i prorocy Starego Testamentu, a najpiękniejszym wzorem – Najświętsza Maryja Panna.

 

Psalmista wysławia Boga za wszelkie łaski, jakich od Niego doświadczył. On bowiem wysłuchuje każdego, kto Go wzywa w potrzebie, wybawia od przeciwności, pozostaje wierny swojemu przymierzu, nawet w obliczu niewierności człowieka nie odwróci się od niego, „nie porzuci dzieła rąk swoich”, ponieważ jest Bogiem miłosiernym. Za to wszystko nie tylko psalmista, ale i każdy z nas winien oddawać Bogu cześć przez całe życie.

 

W dzisiejszym drugim czytaniu św. Paweł podkreśla wartość swojego powołania, wspominając jednocześnie wydarzenia paschalne i skupiając się w szczególności na zmartwychwstaniu Jezusa. Przywołuje świadectwa apostołów, którym Zmartwychwstały się ukazał, przypominając, że na koniec także on sam dostąpił tej łaski w drodze do Damaszku, dokąd zdążał, by prześladować chrześcijan. Został wtedy nawrócony i powołany. Nie z własnej woli, ani nie własną mocą, gdyż, jak sam wspomina: „za łaską Boga jestem tym, czym jestem” (1Kor 15, 10a). Człowiek sam z siebie nie jest w stanie wzbudzić w sobie powołania, potrzebuje łaski Bożej, Bożego wybraństwa. Pan Jezus sam zaznaczył, że „wielu jest powołanych, lecz mało wybranych” (por. Mt 22, 14). Nie każdy bowiem, który słyszy głos powołania, potrafi właściwie na nie odpowiedzieć. Czasem chcemy stawiać warunki, albo próbujemy coś zyskać, bądź też mamy szereg wątpliwości. Odpowiedź musi być bezinteresowna, bezwarunkowa i przepełniona ufnością. Paweł bardzo dokładnie usłyszał głos Pana i na niego odpowiedział stając się z gorliwego prześladowcy Kościoła, jeszcze gorliwszym głosicielem i świadkiem Chrystusa Zmartwychwstałego w całym Imperium Rzymskim. Nigdy nie jest bowiem za późno na to, by usłyszeć głos i odpowiedzieć na niego całym sobą.

 

Dzisiejsza Ewangelia prezentuje nam scenę cudownego połowu i powołania pierwszych apostołów. Perykopa ta posiada wiele wspólnych elementów z tą, z którą zapoznaliśmy się w pierwszym czytaniu. Piotr słyszy od Jezusa „Wypłyń na głębię” (Łk 5, 4) i wykonuje polecenie, choć dopiero co wrócił z bezowocnego połowu. Posłuchał Jezusa, choć prawdopodobnie buntowałby się, gdyby ktoś inny kazał mu to zrobić. Jezus już od pierwszej chwili jest dla niego kimś wyjątkowym, być może już intuicyjnie rozpoznaje w Nim Boga, chociaż boi się zapewne nawet o tym myśleć. Tym razem połów jest tak obfity, że potrzebna jest pomoc drugiej łodzi. Piotr w obliczu dokonanego cudu reaguje podobnie, jak Izajasz – przeraziła go jego grzeszność w zetknięciu z sacrum. Prosi więc Jezusa, by odszedł od niego, gdyż jest grzesznikiem. Nie wie jeszcze, że to właśnie jego, grzesznika, Jezus postanowił powołać. Kiedy więc słyszy od Niego: „Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił” (Łk 5, 10), bez chwili wahania, znów podobnie, jak Izajasz, udaje się za Jezusem. Nie tylko zresztą on, ale również Jakub i Jan. Z pewnością żaden z nich w tym momencie jeszcze nie ma pojęcia, co w praktyce oznaczać mają słowa Jezusa, jednak mimo to ufają Mu i podążają za Nim. Takiego właśnie bezwarunkowego, całkowitego, dziecięcego wręcz zaufania do Pana powinniśmy się uczyć od apostołów.

 

 

 

 

 

Otwarty, odcinkowy imienny, a może Generalabonnement? W Szwajcarii wybór biletu to inicjacja w świat wijących się po kraju pociągów, wspinających na przełęcze pocztowych (!) autobusów i odważnie rzuconych na górskie szczyty kolejek.

 

To wybór, jak wyruszyć w drogę. Powołanie to również wybór. Jego sens nie sprowadza się jednak do samego wybierania – jak przywykliśmy sądzić, uznając za najwyższą wartość możliwość wolnego wyboru. To więcej niż nieskończona paleta smakowych jogurtów czy kolejowych taryf.

 

Powołanie to wolny wybór, ale to nie wolność wybierania raz tego, raz owego. To raczej wierność wyborowi: rodzicem jest się codziennie, nie z wyjątkiem sobót. Jestem prezbiterem, ale nie z wyłączeniem spowiadania, bo może być dla mnie traumatyzujące.

 

Powołanie to nie wybór samego siebie. To raczej wybór trudnej prawdy o mnie, że do mojego wyboru nie dorastam. A nawet, o zgrozo, wybór przekroczenia siebie – by jednak spędzić sobotę z rodziną. By jednak spowiadać. Ostatecznie tylko Bóg może być moim wyborem, cała reszta jest jedynie sposobem bycia w drodze z Nim – do Niego. Jeśli, idąc do zakonu, wybrałem habit, wspólnotę czy tomizm, to znaczy, że wybór powołania wciąż jest jeszcze przede mną.

 

Wybierając Jego, wybieram Niewiadomą. I świadomie oddaję Mu prowadzenie. Moje wargi są tak samo nieczyste, jak wargi Izajasza czy wargi Piotra. Tak jak oni niegodnymi, ale tak samo oczyszczonymi wargami wypowiadam moje „tak”, podobnie nie wiedząc, co dla mnie będzie oznaczało łowienie ludzi ani dokąd zostanę posłany.

 

Powołanie to nie bilet na całą sieć – Generalabonnement. To imienny bilet odcinkowy na moją osobistą trasę. Może przefrunę bezpośrednim ekspresem. Może pojadę osobowymi. A może trafi się komunikacja zastępcza. Nigdzie jednak nie zabraknie troskliwego Konduktora. Ważne, bym po drodze nie zgubił bagażu, który od Niego przyjąłem: Ewangelii. A ponieważ za sprawą łaski Boga jestem w moim powołaniu tym, kim jestem, gdy ktoś mnie zapyta, cóż to za skarb wiozę w moim kuferku, mogę, dostojny współpodróżny, zacząć opowiadać ci o Konduktorze, o którym wielu już starało się ułożyć opowiadanie. W owym czasie…

 

 

 

 

W dzisiejszej Ewangelii mamy kolejną odsłonę nauczania Jezusa. Tym razem jednak nie w synagodze ani w szczególnie dogodnej do przepowiadania sali, ale nad Jeziorem Galilejskim, które okazuje się równie dobrym miejscem, aby dzielić się Słowem Bożym. Spragnionych słów Jezusa było tak wielu, że istniało ryzyko, iż cisnący się ludzie mogli Go stratować albo wpychać do jeziora, narażając Go na utonięcie.

 

W tej sytuacji pojawia się Szymon Piotr, który po całonocnej pracy – nota bene bezowocnej – płukał sieci na brzegu jeziora. Jezus wsiada do łodzi Piotra, który, na Jego prośbę, odbija od brzegu. To właśnie z tej łodzi dokonuje się nauczanie.

 

Dzisiejsza Ewangelia zawiera również bardzo szczególne i osobiste przesłanie skierowane do Szymona Piotra. Po zakończonej nauce Jezus zachęca Piotra, aby jeszcze raz wypłynął ze swoimi pomocnikami i zarzucił sieci w jezioro.

 

Wypowiadając te słowa, Jezus musiał to czynić już rankiem lub w pełnym dniu – wszak rybacy nocną pracę mieli za sobą. Nie jestem rybakiem i nie znam się na połowie ryb w Jeziorze Galilejskim, ale znawcy tematu podkreślają, że zarzucanie sieci o tej porze jest wbrew wszelkiej logice. Szymon Piotr, zawodowy rybak, dobrze wiedział, że poranne lub dzienne połowy nie mają sensu. Wraz z pierwszymi promieniami słońca jezioro się nagrzewa, a ryby schodzą w głębiny, gdzie sieci nie mogą ich dosięgnąć.

 

Szymon próbuje nawet uświadomić Jezusowi, synowi cieśli, a nie rybaka, że ten pomysł jest bezcelowy. Mówi: „Mistrzu, przez całą noc pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili” (Łk 5, 5). Zaraz jednak dodaje słowa, które są dla mnie osobiście kluczowym przesłaniem tej Ewangelii: „Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci” (Łk 5, 5).

 

Piotr również słuchał Jezusa, gdy ten przemawiał z jego łodzi. To Słowo musiało być dla niego „inne”, skoro zaryzykował dodatkowy wysiłek, kolejną próbę i możliwość ośmieszenia się w oczach pozostałych rybaków.

 

Słowo Jezusa rzeczywiście było „inne”, bo przekonało Piotra. Ten wypływa na głębię i dokonuje się cudowny połów ryb – tak obfity, że sieci zaczęły się rwać. Piotr, aby nie zmarnować daru, wzywa innych pomocników. Następnie dokonuje bardzo osobistego wyznania: uznaje swoją grzeszność i prosi Jezusa, aby odszedł, bo on sam nie jest godny przebywać w Jego obecności. Jezus jednak ma swoje plany wobec Piotra – od tej pory chce, aby Piotr „łowił ludzi” [„A Jezus rzekł do Szymona: «Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił»” (Łk 5, 10)].

 

Ta sytuacja rodzi dla mnie bardzo osobiste pytanie: Czy ja słucham Jezusa w taki sposób, że nawet jeśli coś wydaje mi się wbrew moim doświadczeniom, wierzę, że On ma rację? Czy potrafię zaufać, że gdy posłucham Jego Słowa, mogę doświadczyć cudu lub przynajmniej wielkiej mocy Boga w moim życiu?

 

W innej Ewangelii jeden z uczonych w Piśmie pyta Jezusa: „Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?” Jezus odpowiada: „Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu…” (Mk 12, 28b-29a). Słuchanie wydaje się zatem pierwszym obowiązkiem chrześcijanina. Ale czy potrafię słuchać Boga? A może problem tkwi we mnie – w tym, że nie mam wewnętrznego „odbiornika” nastawionego na fale Pana Boga?

 

To jak z miejscem, w którym się znajdujemy. Teraz nie słyszymy różnych audycji, piosenek czy programów, bo nie mamy tutaj włączonego radia. Gdyby jednak pojawił się odbiornik radiowy, usłyszelibyśmy dźwięki nadawane na różnych częstotliwościach, które są tutaj obecne. Podobnie jest z Bogiem – nie jest prawdą, że On do nas nie mówi. Problem leży w tym, że nie potrafimy Go słuchać, nie jesteśmy dostrojeni do Jego fal.

 

Święty Jan Paweł II w liście „Novo millennio ineunte” pisał:

 

Na ile mi się to udaje? Chyba każdy z nas pragnie doświadczyć cudu zdziałanego przez Boga i często o takie cuda się modlimy. Ale czy mam wiarę i pokorę Piotra, aby taki cud mógł się dokonać w moim życiu? Może trzeba zacząć od słuchania Boga – takiego słuchania, które pozwoli mi wypłynąć na głębię mojego życia duchowego i zaufać Bogu w pełni, bez lęku.

 

 

 

„Szymon Piotr przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: «Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym»” (Łk 5,8).   

 

Doskonale wiemy, że jesteśmy grzeszni. Wiemy to i z teorii (po grzechu pierworodnym tylko Maryja była doskonała), ale wiemy to przede wszystkim z własnego doświadczenia. Spowiedź nie jest przyjemnością, jest koniecznością. Jednak co innego tak po prostu wiedzieć, przyjąć do wiadomości, a zupełnie co innego przeżyć tę prawdę w głębi swojego serca. Zrozumieć.

 

Szymon Piotr przed spotkaniem z Jezusem na pewno znał swoją niedoskonałość, znał swoje grzechy. Znał też swojego Mistrza Jezusa i tak jak wszyscy - był Nim zafascynowany. Ale to były jakby dwie odrębne sprawy. Na razie jeszcze się ze sobą nie gryzły. Dopiero, gdy zobaczył wielki cud uczyniony przez Jezusa, poczuł to inaczej. Szymon dobrze wiedział, po całonocnym nieskutecznym połowie ryb, że dziś ryb nie będzie. No, przecież tak bywa. Kiedy jednak na słowa Mistrza dwie łodzie napełnili rybami, kiedy zrozumiał, że to jest cudowny połów, kiedy dotarło do niego, jak wielki jest Ten który to uczynił, zrozumiał także, jak niegodny jest takiego spotkania, takiej znajomości. "Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym". Nie, Piotr nic złego w tej chwili nie zrobił. Ale właśnie zrozumiał dwie rzeczy równocześnie: jak wielki jest Jezus i jak grzeszny jest on sam. A to jest wielkie przeżycie.

 

My też znamy te dwie prawdy. Ale bardzo długo są to sprawy nie mające ze sobą związku. W niedzielę kościółek, w dni powszednie grzech. Taka norma. Bóg jakoś nie przeszkadza nam w życiu. Możemy całymi latami trwać w grzechu i nie zaboli nas obecność w kościele. Dopóki. Dopóki nie zrozumiemy Kim jest Bóg. Dopiero wtedy zaboli, a może zaboleć bardzo mocno. Wielkość Boga i moja grzeszność tak bardzo nie pasuje do siebie, że aż chce się uciec, schować w najciemniejszy kąt. "Wyjdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym".

 

To zderzenie dwóch prawd trzeba przeżyć na kolanach. Nie można zostać z tym sam na sam, bo szatan natychmiast to wykorzysta. Trzeba to przeżyć przed Bogiem, objąć modlitwą, a wtedy tak bolesna prawda może stać się pięknym początkiem nowego życia. Kiedy Piotr "przypadł Jezusowi do kolan", Mistrz nie zlekceważył jego bolesnego odkrycia. Nie powiedział: "Ależ skąd, Piotrze, jesteś wspaniałym człowiekiem, nie myśl o tym". Powiedział natomiast coś dużo ważniejszego: "Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił". Nie bój się. Jak bardzo potrzebujemy tych słów, kiedy świat nam się wali na głowę. A przecież wali się świat, kiedy odkrywamy całe swoje zło, swoją marność. Przeżycie swojego grzechu napełnia przerażeniem, choć niby grzech znaliśmy od dawna. Piotrowi przyjdzie jeszcze w przyszłości spotkać się ze swoim grzechem, kiedy trzykrotnie zaprze się Jezusa. Ważne jednak, by nadal trwać przy Bogu. Wtedy usłyszymy: "Nie bój się".

 

Spowiedź to zawsze trudna rzecz. Ale najdziwniejsze jest to, że im lepiej, im mocniej zrozumiemy swoją grzeszność, tym piękniej przeżyjemy spotkanie z Bogiem. Im większy będzie dla nas Bóg, tym radośniejsze będą słowa "Nie bój się". Wielkość Boga nie sprawia, że my stajemy się przed Nim mniejszymi. Przeciwnie. Bóg podaje nam rękę i od razu ma dla nas propozycję: "odtąd ludzi będziesz łowił". Bo dla Boga nie jest ważny grzech, który rozumiem, który przynoszę, za który przepraszam, który już odrzucam. Gdy wracam do Boga - On czeka na mnie i pokazuje miejsce obok Siebie. Pomimo naszej grzeszności, Bóg zaprasza nas, byśmy razem z Nim łowili ludzi, ewangelizowali świat.

 

„Gdy przestał mówić, rzekł do Szymona: Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!" 

 

Garść myśli:

 

Także dzisiaj Kościół i następcy apostołów słyszą wezwanie, by wypłynąć na głębię morza dziejów i zarzucić sieci, by zdobywać ludzi dla ewangelii - dla Boga, dla Chrystusa, dla prawdziwego życia. (Benedykt XVI)

 

Wydarzenie wiary zaczyna się wtedy, kiedy słyszysz słowo Jezusowe skierowane do ciebie osobiście. (kard. Grzegorz Ryś)

 

„Wypłyń na głębię” – to jest również zaproszenie Jezusa dla nas w codzienności. Jeżeli chcemy w naszym życiu wydać owoce, musimy przekraczać siebie, swoje przyzwyczajenia, schematy. Wychodzić ze swego małego „grajdołka” i podejmować wyzwania. Inaczej wcześniej czy później urządzimy się w przeciętności. (Stanisław Biel SJ)

 

Stawszy się Jego uczniem, Szymon nie przestaje być rybakiem, a jednak w jego życiu zachodzi głęboka przemiana, nabiera ono zupełnie nowego wymiaru i sensu, gdy w jego centrum staje Jezus. (ks. Józef Maciąg)

 

 

Odpoczynek pozwalając dostrzec więcej, nieuprzedzonych otwiera także na sprawy wieczności, na Boga. Niedziela to świetny dzień, by Go wspólnie uczcić.

 

Człowieku, nie jesteś robotem: odpocznij. To sens trzeciego przykazania. To prawda, że w Starym Testamencie jego wypełnianie uważane jest za znak wierności Bogu. Ale nie Bogu odpoczynek jest potrzebny. Potrzebuje go człowiek. By widział.... a może raczej: by był wyżej, szerzej, dalej, głębiej. By mógł rozwijać się jako człowiek, a nie być tylko jakimś robotem zapatrzonym w pracę i pieniądze. Życie to przecież dużo więcej. To tak ważna dla człowieka sprawa, że Bóg wyjątkowo mocno angażuje w to przykazanie swój autorytet: kto nie szanuje szabatu, obraża Mnie; skoro sami nie rozumiecie wartości odpoczynku, to przyjmijcie tę zasadę ze względu na Mnie - mówił w Starym testamencie. A nie szanuje ten, kto zapatrzony w pracę czy pieniądze pracuje sam albo zmusza do tego innych. Tak w skrócie przedstawić można to, co było treścią dwóch poprzednich artykułów dotyczących trzeciego przykazania. Dziś o tym bardziej chyba znanym wymiarze świętowania, jakim jest udział w niedzielnej Eucharystii. Zaznaczmy jednak: tę kwestię precyzuje już nie Boże, ale kościelne przykazanie. Niedobrze, gdybyśmy koncentrowali się jedynie na wymogu Kościoła, zapominając o wymaganiu stawianym przez Boga.

 

Wspomniane wcześniej bycie wyżej, szerzej, dalej, głębiej, w którym pomaga niedzielny odpoczynek, służyć ma między innymi otwarciu na sprawcy ducha, na Boga.  Może się wydawać – i pewnie czasem wierzącym tak się wydaje – że to nie znów takie istotne; że można być człowiekiem, i to dobrym człowiekiem, także nie przesadzając z wiarą; że ten Pan Bóg to tylko jak kwiatek z butonierce: bez ciągłego zawracania Mu głowy się obejdzie. Ale... To jest trochę jak z witrażem. Jeśli w jasny dzień patrzy się nań z zewnątrz kościoła jest szarą plamą. Dopiero kiedy się wejdzie do środka, uderza pięknem barw. Widzieć Boga „z zewnątrz”, z perspektywy filozoficznych dyskusji, to nie to samo, co spotykać się Nim, wejść z Nim w relację. Właśnie te relacje, podobnie jak bywa z obcowaniem z naturą, zmuszają do dokonania wielu przewartościowań, otwarcia się na to co prawdziwe, co dobre i co piękne, a ostatecznie także na wieczność. Ma to także znaczenie dla zrozumienia chrześcijańskiej moralności. Człowiek patrzący na Boże prawo „z zewnątrz”, zawsze będzie traktował je jako formę uciemiężenia. Dopiero kiedy spotyka Boga, odkrywa Jego dobroć, łaskawość, Jego miłość, zaczyna rozumieć, że to najlepsze i najuczciwsze zasady, którymi człowiek może się  kierować. Dlatego tak ważne jest, by tej relacji z Bogiem nie zaniedbywać. Ale też ważne: by nie zaniedbywać uwielbiania Boga razem z całym Kościołem.

 

Jeśli chrześcijanie świętowanie dnia siódmego przenieśli na dzień pierwszy, to ze względu na to, iż tego dnia dokonało się nowe stworzenie;  dające człowiekowi nadzieję życia wiecznego zmartwychwstanie Jezusa. „Nasze zgromadzenia dlatego odbywają się w dniu słońca, ponieważ jest to pierwszy dzień, w którym Bóg z ciemności wyprowadził materię i stworzył świat, a Jezus Chrystus, nasz Zbawiciel, w tym dniu zmartwychwstał (Katechizm Kościoła Katolickiego 2174) Tego dnia nie tylko jednak wspominamy, ale też patrzymy w przyszłość, na dzień powtórnego przyjścia Jezusa, gdy przyjdzie On sądzić żywych i umarłych. To dla nas dzień ósmy, dzień czekającej nas nieskończoności. Nic dziwnego, że Kościół ten dzień szczególnie świętuje.

 

Świętuje na Eucharystii. Tak już jest od czasów apostolskich. To najdawniejsze chrześcijańskie święto. Dlaczego na Eucharystii, a nie na indywidualnej modlitwie w domu czy na łonie przyrody? Przypomniano w Katechizmie: „Nie możesz modlić się w domu tak jak w kościele, gdzie jest wielka rzesza i gdzie wołanie do Boga unosi się z jednego serca. Jest w tym jeszcze coś więcej: zjednoczenie umysłów, zgodność dusz, więź miłości, modlitwy kapłanów” (KKK 2179). Pięknie powiedziane, ale „jest w tym” jeszcze więcej. Wystarczy uświadomić sobie, czym jest Eucharystia.

 

Nie miejsce, by pisać w tej chwili traktat na ten temat, ale trzeba zauważyć: to jest pamiątka i uobecnienie zbawczej męki, śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa. To pamiątka i uobecnienie najlepszego uwielbienia Ojca, jakim było posłuszeństwo Jezusa aż do śmierci. W każdej Mszy uwielbiamy Boga w najdoskonalszy sposób, bo ofiarą Jego Syna. „Przez Chrystusa, z Chrystusem, i w Chrystusie, Tobie, Boże Ojcze wszechmogący, w jedności Ducha Świętego wszelka cześć i chwała przez wszystkie wieki”. Nie można tej formy uwielbienia Boga lekceważyć, bo nasze dziękczynienia i uwielbienia przy dziękczynieniu i uwielbieniu, które złożył Chrystus, zawsze wypadają blado. Włączyć się w dziękczynienie i uwielbienie składane Ojcu przez Syna – to dużo więcej.

 

„Eucharystia niedzielna uzasadnia i potwierdza całe działanie chrześcijańskie” – przypomniano w KKK 2182. Dlatego Kościół, pamiętając też o męczennikach, którzy zginęli, bo nie chcieli zrezygnować z uczestnictwa w niedzielnej Mszy ustanowił: „W niedzielę oraz w inne dni świąteczne nakazane wierni są zobowiązani uczestniczyć we Mszy świętej” (KKK 2180). „Ci, którzy dobrowolnie zaniedbują ten obowiązek, popełniają grzech ciężki” (KKK 2181). Dobrowolnie, bo kościelny prawodawca pamięta, że czasem człowiek po prostu nie bardzo może. Dlatego też autorzy Katechizmu zaznaczyli, że usprawiedliwia nieobecność na Mszy ważny powód – choroba czy pielęgnacja niemowląt. Prawnicy dodają: „nieustanna opieka nad chorymi, niesienie pomocy w wypadkach i klęskach żywiołowych, wykonywanie ciągłych zawodów, niemożliwość dostania się do kościoła z  powodu kilkunastokilometrowej odległości przy braku środków lokomocji”. Albo też – z czego zazwyczaj rzadziej zdajemy sobie sprawę – dyspensa własnego pasterza. Nie wchodząc w szczegóły: może tej dyspensy udzielić biskup, chyba że odpowiednimi przepisami zezwolił na to także proboszczom.

 

W niedzielę i inne nakazane dni świąteczne – rozporządził Kościół. Trzeba jednak jasno powiedzieć: w tej sprawie dzień nie zaczyna się o godzinie 0,00, ale wigilią dnia poprzedniego.  „Nakazowi uczestniczenia we Mszy świętej czyni zadość ten, kto bierze w niej udział, gdziekolwiek jest odprawiana w obrządku katolickim, bądź w sam dzień świąteczny, bądź też wieczorem dnia poprzedzającego” (KKK 2180). Uczestniczenie w Mszy w sobotę wieczorem (czy w wieczór dnia poprzedzającego nakazane święto) to nie żadne ustępstwo, by ludziom było wygodniej. To tradycja związana z innym niż przyjęto w naszej kulturze sposobem liczenia czasu, gdzie dzień rozpoczyna się nie o północy, ale z zachodem słońca dnia poprzedniego. Nie trzeba więc żadnego ważnego powodu, by z tej możliwości skorzystać. Można i koniec.

 

„Uczestnictwo w niedzielę we wspólnej celebracji Eucharystii jest świadectwem przynależności do Chrystusa i Jego Kościoła oraz wierności Chrystusowi i Kościołowi – przypomniano też w KKK w KKK 2182.  „Wierni potwierdzają w ten sposób swoją komunię w wierze i miłości. Wspólnie świadczą o świętości Boga i nadziei zbawienia. Umacniają się nawzajem pod przewodnictwem Ducha Świętego”. Jeśli nie ma księdza, powinni gromadzić się w kościele parafialnym na liturgii słowa. A gdy i tego nie ma – powinni poświęcić czas na osobistą modlitwę (KKK 2183).

 

Najważniejsze jednak, by nie być jak faryzeusz szukający wymówek, które by usprawiedliwiły nieobecność na niedzielnej Eucharystii, ale by w tym dziękczynieniu zawsze uczestniczyć. Dziękczynieniu i uwielbieniu Ojca przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie...

 

Na tym kończymy nasze korepetycje w zakresie trzeciego przykazania. Następny odcinek – już o czwartym. Teraz jeszcze tylko, na następnej stronie, te fragmenty Katechizmu Kościoła Katolickiego, w których poruszano omawiane w tym artykule zagadnienia. Wraz z ogólnym podsumowaniem treści trzeciego przykazania.