Ps 95, 6-7

 

Przyjdźcie, uwielbiajmy Boga, *

zegnijmy kolana przed Panem, który nas stworzył, *

albowiem On jest naszym Bogiem.

 

 

 

 

            Człowiek jest narzędziem Boga tutaj na ziemi jeśli spełnia uczynki miłości. Miłość czyni człowieka wartościowym i pięknym w dziele stworzenia.

Bóg dzięki swej dobroci, zgromadził nas dzisiaj przy źródle miłości, na Eucharystii, w której On sam jest obecny pośród swego ludu, ale również pragnie zjednoczyć się z nami poprzez słowo, Ciało i Krew.

Za nim zjednoczymy się ze Stwórcą w sakramencie miłości jaką jest Eucharystia, wyznajmy naszą grzeszność jak Piotr w dzisiejszej Ewangelii, wierząc, że tylko Bóg może przemienić smutek w radość, a grzech w łaskę.

 

 

 

Chwała na wysokości Bogu, * a na ziemi pokój ludziom dobrej woli. * Chwalimy Cię. * Błogosławimy Cię. * Wielbimy Cię. * Wysławiamy Cię. * Dzięki Ci składamy, * bo wielka jest chwała Twoja. * Panie Boże, Królu nieba, * Boże Ojcze wszechmogący. * Panie, Synu Jednorodzony, * Jezu Chryste. * Panie Boże, Baranku Boży, Synu Ojca. * Który gładzisz grzechy świata, * zmiłuj się nad nami. * Który gładzisz grzechy świata, * przyjm błaganie nasze. * Który siedzisz po prawicy Ojca, * zmiłuj się nad nami. * Albowiem tylko Tyś jest święty, * tylko Tyś jest Panem, * Tylko Tyś Najwyższy, Jezu Chryste. * Z Duchem Świętym, w chwale Boga Ojca. * Amen.

 

 

 

 

            Wszechmogący Boże, strzeż nieustannie swojej rodziny z ojcowską dobrocią, †

a ponieważ całą nadzieję pokładamy w łasce niebieskiej, *

otaczaj nas zawsze swoją opieką.

Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, †

który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, *

Bóg, przez wszystkie wieki wieków.

 

 

 

 

Każdy człowiek jest powołany przez Boga, aby realizował tutaj na ziemi przykazanie miłości. Dzisiejsza liturgia słowa ukazuje nam prawdę, że Bóg posługuje się tutaj na ziemi słabymi narzędziami, pełnymi grzechów i słabości. Tylko wiara w moc nadprzyrodzoną może sprawić, że nasza wina zostanie zmazana i zgładzony grzech.

Otwórzmy się z wiarą na słowo Boże, niech ono przemienia nasze życie, abyśmy zawsze byli zdolni do pójścia za Chrystusem.

 

 

 

Powołanie proroka

Iz 6, 1-2a. 3-8

 

 

W roku śmierci króla Ozjasza ujrzałem Pana zasiadającego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał świątynię. Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po sześć skrzydeł.

I wołał jeden do drugiego: «Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały». Od głosu tego, który wołał, zadrgały futryny drzwi, a świątynia napełniła się dymem.

I powiedziałem: «Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach, a oczy moje oglądały Króla, Pana Zastępów!»

Wówczas przyleciał do mnie jeden z serafinów, trzymając w ręce węgiel, który szczypcami wziął z ołtarza. Dotknął nim ust moich i rzekł: «Oto dotknęło to twoich warg, twoja wina jest zmazana, zgładzony twój grzech».

I usłyszałem głos Pana mówiącego: «Kogo mam posłać? Kto by Nam poszedł?» Odpowiedziałem: «Oto ja, poślij mnie!»

 

 

 

 

Ps 138 (137), 1b-2a. 2b-3. 4-5. 7e-8

(R.: por. 1c)

 

Refren: Wobec aniołów psalm zaśpiewam Panu.

1          Będę Cię sławił, Panie, z całego serca, *

           bo usłyszałeś słowa ust moich.

           Będę śpiewał Ci psalm wobec aniołów, *

2          pokłon Ci oddam w Twoim świętym przybytku.

Refren: Wobec aniołów psalm zaśpiewam Panu.

           I będę sławił Twe imię za łaskę i wierność Twoją, *

           bo ponad wszystko wywyższyłeś Twe imię i obietnicę.

3          Wysłuchałeś mnie, kiedy Cię wzywałem, *

           pomnożyłeś moc mojej duszy.

Refren: Wobec aniołów psalm zaśpiewam Panu.

4          Wszyscy królowie ziemi będą dziękować Tobie, Panie, *

           gdy usłyszą słowa ust Twoich.

5          I będą opiewać drogi Pana: *

           «Zaprawdę, chwała Pana jest wielka!»

Refren: Wobec aniołów psalm zaśpiewam Panu.

7          Wybawia mnie Twoja prawica. *

8          Pan za mnie wszystkiego dokona.

           Panie, Twa łaska trwa na wieki, *

           nie porzucaj dzieła rąk swoich.

Refren: Wobec aniołów psalm zaśpiewam Panu.

 

 

Świadectwo Pawła o zmartwychwstaniu Chrystusa

1 Kor 15, 1-11

 

 

Przypominam, bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, którą przyjęliście i w której też trwacie. Przez nią również będziecie zbawieni, jeżeli ją zachowacie tak, jak wam głosiłem. Bo inaczej na próżno byście uwierzyli.

Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem; i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu, później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli. Potem ukazał się Jakubowi, później wszystkim apostołom. W końcu, już po wszystkich, ukazał się także i mnie jako poronionemu płodowi.

Jestem bowiem najmniejszy ze wszystkich apostołów i niegodzien zwać się apostołem, bo prześladowałem Kościół Boży. Lecz za łaską Boga jestem tym, czym jestem, a dana mi łaska Jego nie okazała się daremna; przeciwnie, pracowałem więcej od nich wszystkich, nie ja, co prawda, lecz łaska Boża ze mną.

Tak więc czy to ja, czy inni, tak nauczamy i tak uwierzyliście.

 

 

 

 

            Mt 4, 19

 

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Pójdźcie za Mną,

a uczynię was rybakami ludzi.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Życie wielu gorliwych uczniów Chrystusa to ciągle ponawiana odpowiedź na wezwanie skierowane do Szymona z dzisiejszej Ewangelii: „Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!”. Czasem, wbrew przyjętym zwyczajom, sytuacjom, które wydają się bez wyjścia, trzeba, jak Piotr i towarzyszący mu synowie Zebedeusza: Jakub i Jan, zaufać: „Mistrzu na Twoje słowo”. Rybacy nie spodziewali się, że zarzucając sieć wbrew zasadom sztuki rybackiej, wyciągną na oczach tłumu takie mnóstwo ryb. Piotr czuł się po ludzku nieprzygotowanym do przemiany z rybaka w pasterza dusz. Dopiero pod wpływem obfitego połowu do końca zrozumiał, jak wymagające czeka go zadanie.

 

Słuchanie Jezusa domaga się, by porzucić czysto ludzkie kalkulacje i zaufać. Wtedy rodzi się owoc niewspółmierny do naszych wysiłków. Lęk zostaje przemieniony i zwyciężony miłością Chrystusa, która wszystko może. Bóg, nie zważając na ludzką słabość, wzywa człowieka, aby stał się narzędziem Bożego królestwa, przekazicielem tej łaski, która stała się jego udziałem. Współczesnym przykładem współodpowiedzialności za potrzebujących pomocy jest żyjąca na naszych oczach bł. Matka Teresa z Kalkuty. Jak sama wspomina: „Po kilkunastu latach życia zakonnego zamknęłam za sobą drzwi i znalazłam się sama na ulicach Kalkuty, doznałam niezwykle silnego uczucia zagubienia, niemal lęku, który był trudny do przezwyciężenia”. W książce „Matka ubogich”, Renzo Allegri – zgłębiając historię jej życia i powołania – zapisała: „W tamtej chwili Matka Teresa zobaczyła jasno i wyraźnie swoja nową sytuację. Była zupełnie sama. Sama, bez dachu nad głową, bez pieniędzy, bez pracy, nie wiedząc, dokąd pójść, by coś zjeść i znaleźć schronienie na noc”. Znalazła się w straszliwej sytuacji, w jakiej znajdowali się ci ludzie, którym ona pragnęła „służyć”. Nie posiadała niczego poza wizją tego, co zamierzała realizować. „Polecenie”, jakie otrzymała od Jezusa w nocy 10 sierpnia 1946 r. było precyzyjnie określone: „służyć najuboższym pośród ubogich. Żyć pośród nich i tak jak oni”.

 

Zarówno bł. Matka Teresa, jak i apostoł Piotr, mimo towarzyszącego im ludzkiego lęku, niepewności i początkowego niezdecydowania, ostatecznie zrealizowali swoje życiowe powołanie. Było to możliwe tylko dzięki temu, że ów lęk i strach zastąpili zaufaniem w Bożą pomoc. Wszyscy oni bardziej cenili współpracę z Bożą łaską i troskę o innych niż posiadany potencjał osobistych zdolności.

 

Zarówno dzieje zbawienia, opisane w Biblii, jak i życie wielu świadków Jezusa, ukazuje rolę zaufania Bogu w codziennym życiu. Skoro bez Pana „nic nie możemy uczynić”, to winniśmy sobie uświadomić na nowo, kim On jest dla każdego z nas osobiście. I odnowić naszą ufność w Jego moc. Niech wskazówką będą dla nas słowa, zapisane przez św. Faustynę w jej duchowym „Dzienniczku”: „Łaski z mojego miłosierdzia czerpie się jednym naczyniem, a nim jest – ufność. Im dusza więcej zaufa, tym więcej otrzyma. Wielką mi są pociechą dusze o bezgranicznej ufności, bo w takie dusze przelewam wszystkie skarby swych łask. Cieszę się, że żądają wiele, bo moim pragnieniem jest dawać wiele, i to bardzo wiele. Smucę się natomiast, jeżeli dusze żądają mało, zacieśniają swe serca” (Dz. 1578).  

 

 

 

 

Skierujmy nasze modlitwy do Mistrza naszego życia, do Pana Jezusa Chrystusa. On jest naszym Światłem. (po każdym wezwaniu chwila ciszy)

1.         Za sługi Kościoła, którym powierzono urzędy i odpowiedzialność.

2.         Za polityków, którzy z woli wyborców otrzymali władzę w naszym państwie.

3.         Za prywatnych przedsiębiorców, kierujących swoimi firmami w niesprzyjających warunkach.

4.         Za chorych i cierpiących, którzy uginają się pod jarzmem Krzyża i żyją z nadziei.

5.         Za tych wszystkich, którzy troszczą się o bezpieczeństwo innych ludzi.

6.         Za tych, których praca służy nam w sposób niedostrzegalny.

 

Miłosierny Boże, Ty wiesz, jak bardzo jest nam potrzebna Twoja łaska. Bądź nam Obrońcą na naszych drogach i ratuj nas przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

 

 

 

 

            Panie, nasz Boże, Ty stworzyłeś chleb i wino, aby podtrzymywały nasze życie doczesne, *

spraw, niech one staną się dla nas Sakramentem dającym życie wieczne.

Przez Chrystusa, Pana naszego.

 

 

 

 

Cześć i chwała Bogu, naszemu Ojcu, który wszelką nędzę na tej ziemi polecił naszej miłości, abyśmy porzucili wszystko i poszli za Nim, obdarowując Go w braciach uczynkami miłości.

 

 

 

30. Zbawienie ludzi przez Boga-Człowieka

 

Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, a dla nas zbawienne, *

abyśmy Tobie składali dziękczynienie i Ciebie wychwalali, *

Panie, Ojcze niebieski, wszechmogący i miłosierny Boże.

Poznaliśmy Twoją niezmierzoną chwałę, *

gdy nam zesłałeś swojego Syna, *

aby stał się człowiekiem *

i wybawił nas od zguby wiecznej. *

W ten sposób nasze śmiertelne człowieczeństwo *

stało się narzędziem zbawienia, *

przez naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Przez Niego Twój majestat uwielbiają zastępy Aniołów, *

którzy zawsze się radują w Twojej obecności. *

Prosimy, aby i nasze głosy przyłączyły się do nich, *

razem z nimi wołając...

 

 

 

Ps 107, 8-9

 

Niech dziękują Panu za Jego dobroć, *

za Jego cuda dla synów ludzkich, *

bo głodnego nasycił, *

a łaknącego napełnił dobrami.

 

 

 

 

            Boże, Ty pozwalasz nam spożywać jeden Chleb eucharystyczny i pić z jednego Kielicha, †

prosimy Cię, daj nam prowadzić takie życie, *

abyśmy zjednoczeni w Chrystusie, z radością przyczyniali się do zbawienia świata.

Przez Chrystusa, Pana naszego.

 

 

 

 

Wierność powołaniu Chrystusowemu w kapłaństwie, w życiu zakonnym, małżeńskim, rodzinnym, czy samotnym musi opierać się na miłości do Stwórcy i do braci. Wtedy możemy być pewni, że Bóg nie pozostawi nas samych na drogach naszego życia.

Przyjmijmy błogosławieństwo Boże, niech ono wleje w nasze serca nadprzyrodzoną Miłość, abyśmy byli choć trochę podobni do Chrystusa.