Ps 88, 3

 

Panie, niech dotrze do Ciebie moja modlitwa, *

nakłoń ucho na moje wołanie.

 

 

 

Niedziela to dzień spotkań z Chrystusem, dzień radości i dziękczynienia za niezmierzone dary otrzymane od Boga. Z tego powodu przyszliśmy tutaj do naszej świątyni. Wyrazem naszej wiary, miłości i ufności jest nie tylko "bycie na mszy", ale pełne w niej uczestnictwo. Wspólnie będziemy Bogu dziękować za Jego Opatrzność nad światem i opiekę nad każdym z nas. By ta ofiara mogła zaowocować w naszych sercach, stańmy w prawdzie przed panem.         

 

 

 

Chwała na wysokości Bogu, * a na ziemi pokój ludziom dobrej woli. * Chwalimy Cię. * Błogosławimy Cię. * Wielbimy Cię. * Wysławiamy Cię. * Dzięki Ci składamy, * bo wielka jest chwała Twoja. * Panie Boże, Królu nieba, * Boże Ojcze wszechmogący. * Panie, Synu Jednorodzony, * Jezu Chryste. * Panie Boże, Baranku Boży, Synu Ojca. * Który gładzisz grzechy świata, * zmiłuj się nad nami. * Który gładzisz grzechy świata, * przyjm błaganie nasze. * Który siedzisz po prawicy Ojca, * zmiłuj się nad nami. * Albowiem tylko Tyś jest święty, * tylko Tyś jest Panem, * Tylko Tyś Najwyższy, Jezu Chryste. * Z Duchem Świętym, w chwale Boga Ojca. * Amen.

 

 

      

      Wszechmogący i miłosierny Boże,

oddal od nas łaskawie wszelkie przeciwności, †

abyśmy wolni od niebezpieczeństw duszy i ciała, *

mogli swobodnie pełnić Twoją służbę.

Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, †

który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, *

Bóg, przez wszystkie wieki wieków.

 

 

 

Dwie ubogie wdowy ukazuje nam dzisiejsza liturgia słowa: jedną z Sarepty pod Sydonem, karmiącą Eliasza; drugą z dziedzińca świątyni jerozolimskiej, wrzucającą grosz do skarbony. Taki jest ideał chrześcijańskiego życia: dzielić się tym, co posiadamy. Wsłuchując się w tekst dzisiejszych czytań uświadommy sobie, jak wiele nam brakuje do tego, by umieć, jak Chrystus, oddać wszystko dla braci i za braci.

 

 

Uboga wdowa karmi Eliasza

1 Krl 17, 10-16

 

   Prorok Eliasz poszedł do Sarepty. Kiedy wchodził do bramy tego miasta, pewna wdowa zbierała tam sobie drwa. Zawołał ją i powiedział: «Daj mi, proszę, trochę wody w naczyniu, abym się napił». Ona zaś zaraz poszła, aby jej nabrać, ale zawołał za nią i rzekł: «Weź, proszę, dla mnie i kromkę chleba!»

   Na to odrzekła: «Na życie Pana, Boga twego! Już nie mam pieczywa – tylko garść mąki w dzbanie i trochę oliwy w baryłce. Właśnie zbieram kilka kawałków drewna i kiedy przyjdę, przyrządzę sobie i memu synowi strawę. Zjemy to, a potem pomrzemy».

   Eliasz zaś jej powiedział: «Nie bój się! Idź, zrób, jak rzekłaś; tylko najpierw zrób z tego mały podpłomyk dla mnie i przynieś mi! A sobie i swemu synowi zrobisz potem. Bo tak mówi Pan, Bóg Izraela: Dzban mąki nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się aż do dnia, w którym Pan spuści deszcz na ziemię».

Poszła więc i zrobiła, jak Eliasz powiedział, a potem zjadł on i ona oraz jej syn, i tak było co dzień. Dzban mąki nie wyczerpał się i baryłka oliwy nie opróżniła się, zgodnie z obietnicą, którą Pan wypowiedział przez Eliasza.

 

 

 

            Ps 146 (145), 6c-7. 8-9a.

9b-10 (R.: por. 1b)

 

Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.

Albo: Alleluja.

6          Bóg wiary dochowuje na wieki, *

7          uciśnionym wymierza sprawiedliwość,

            chlebem karmi głodnych, *

            wypuszcza na wolność uwięzionych.

Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.

Albo: Alleluja.

8          Pan przywraca wzrok ociemniałym, *

            Pan dźwiga poniżonych,

            Pan kocha sprawiedliwych, *

9          Pan strzeże przybyszów.

Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.

Albo: Alleluja.

            Ochrania sierotę i wdowę, *

            lecz występnych kieruje na bezdroża.

10       Pan króluje na wieki, *

            Bóg twój, Syjonie, przez pokolenia.

Refren: Chwal, duszo moja, Pana, Stwórcę swego.

Albo: Alleluja.

 

           

Jedyna ofiara Chrystusa

Hbr 9, 24-28

 

   Chrystus wszedł nie do świątyni zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej świątyni, ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga, ani nie po to, aby się wielekroć sam miał ofiarować, jak arcykapłan, który co roku wchodzi do świątyni z krwią cudzą, gdyż w takim przypadku musiałby cierpieć wiele razy od stworzenia świata. A tymczasem raz jeden ukazał się teraz na końcu wieków, aby zgładzić grzech przez ofiarę z samego siebie.

   A jak postanowione ludziom raz umrzeć, potem zaś sąd, tak Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują.

 

 

 

            Mt 5, 3

 

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Błogosławieni ubodzy w duchu,

albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

 

 

Wdowi grosz - Mk 12, 38-44

 

✠ Słowa Ewangelii według Świętego Marka

   Jezus, nauczając rzesze, mówił: «Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok».

   Potem, usiadłszy naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.

   Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie».

 

 

 

           

 

   Jezus, który naucza z mocą, krytykuje postępowanie uczonych w Piśmie. Zarzuca im, że działają na pokaz: chcą wyróżniać się przez swój strój, są spragnieni uznania i honorów, ich zarozumiałości towarzyszy chciwość i obłuda. Nie tylko objadają ubogie wdowy, ale również – powierzchownie i fałszywie pobożni – modlą się na pokaz. Przeciwieństwem zachowania uczonych w Piśmie staje się „uboga wdowa”, która stanowi wzór oddania i zaufania Bożej Opatrzności. To ona wykazuje się prawdziwą pobożnością i ofiarnością. Widzi to Jezus, który siedzi naprzeciw ostatniej, tzn. trzynastej skarbony na dziedzińcu, do której wrzucano dobrowolne ofiary na ofiary całopalne. Tak więc kobieta, która wrzuciła do skarbony „wdowi grosz”, przeznaczyła wszystkie swoje pieniądze na kult i chwałę Bożą.

   Hojności zasiewu zależy od otwartości serca, a ta z kolei przyczynia się do obfitość zbiorów. I nie chodzi tu o wielkość inwestycji, ale o postawę człowieka, by nie dawać minimalistycznie i na pokaz, i tylko z tego, co nam zbywa. W swoim całkowitym zaufaniu ewangeliczna wdowa jest podobna do Jezusa. Na tym polega prawdziwa pobożność i wiara chrześcijańska. Jak zauważa kard. Karol Wojtyła, „Środki ubogie mają to do siebie, że są w pewien sposób najbogatsze, gdyż głównym środkiem ubogich jest ludzkie serce. Tylko trzeba do niego trafić. Bez tego środka wszystkie bogate środki są ubogie. Przestają działać”.

Słowo Boże wiedzie nas drogą do odkrycia duchowego bogactwa i umacniania go w swoim życiu. Podstawą rozwoju duchowego bogactwa jest żywy kontakt z Trójjedynym Bogiem i realizacja wskazań Kościoła. Na tej drodze pomocą mogą stać się dla nas pouczenia świętych. Św. Ignacy Loyola w słynnych „Ćwiczeniach Duchowych” zwraca uwagę, by żyć i postępować „na większą chwałę Bożą”. Jego inna zasada brzmi „więcej”  i pomaga dojrzewać duchowo, by przechodzić od „muszę” do „chcę”, od tego, co „dobre”, do tego, co „lepsze”; od tego, co „poprawne”, do tego, co „święte”.

   Z wewnętrznego bogactwa wypływają, jak w przypadku ubogiej wdowy, starania o chwałę Bożą. Chodzi o świątynię i parafię, potrzeby diecezji i Kościoła powszechnego. Dobra te wymagają jednak ciągłej troski. Możemy włączyć się w te dzieła przez udział w konkretnych pracach (sprzątanie kościoła, porządkowanie cmentarza), jak i ofiary składane na tacę, a przeznaczone na różne potrzeby, zarówno świątyni (opłaty bieżące za prąd, sprzątnie, konserwacja), sal dla grup duszpasterskich, jak i diecezji (zbiórki żywnościowe czy inne akcje „Caritas”, ofiary na seminarium duchowne, cele misyjne). Dbałość o potrzeby parafii odnosi się również do troski o diecezję i cały Kościół. W ten sposób wspieramy nie tylko inicjatywy proboszcza, ale również przedsięwzięcia biskupa diecezjalnego czy samego ojca świętego, pomagamy budować kościoły, szpitale, szkoły w krajach misyjnych. Zawsze najważniejszy jest dar serca, autentyczna opieka duchowa i materialna dla potrzebujących rodzin, a nie danina wynikająca z przymusu czy ponaglania. Taka postawa prowadzi do bogactwa duchowego i przyczynia się do zdobywania świętości.

 

 

 

 

Z ufnością przedstawmy Bogu nasze potrzeby, bo On zna nasze serca i nigdy nie gardzi modlitwami pokornych.

 

1.         Za Ojca Świętego, biskupów i kapłanów, aby swym życiem dawali przykład wrażliwości na potrzeby ubogich i biednych

2.         Za naszą Ojczyznę, by wszystkie jej dzieci doświadczały budującej siły miłości i jedności.

3.         Za chrześcijan prześladowanych: o odwagę w wyznawaniu wiary i siłę do zniesienia wszelkich przeciwności.

4.         Za ludzi żyjących w materialnym dostatku, aby umieli dostrzec potrzeby cierpiących i prześladowanych.

5.         Za zmarłych z naszych rodzin, aby za trudy życia na ziemi otrzymali szczęście wieczne w niebie.

6.         Za nas samych, aby Pan uwrażliwiał nasze serca na potrzeby i biedy naszych bliźnich.

 

Panie Boże, słabe są nasze siły, małe nasze ofiary, puste nasze serca, ale Ty jesteś bogaty, Ty znasz nasze serca, dlatego wysłuchaj nas i obdarz swym błogosławieństwem. Przez Chrystusa Pana naszego.

 

 

           

Panie, nasz Boże, wejrzyj łaskawie na złożone dary †

i spraw, abyśmy całym sercem korzystali z owoców męki Twojego Syna, *

która się uobecnia w sakramentalnej Ofierze.

Przez Chrystusa, Pana naszego.

 

 

 

Dziękujemy Bogu za opiekę nad nami, dziękujemy Mu za dobrych ludzi, których ciągle stawia na naszej drodze.

 

 

35. Jedność Trójcy źródłem jedności Kościoła

Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, a dla nas zbawienne, *

 abyśmy Tobie składali dziękczynienie i Ciebie wychwalali, *

Panie, Ojcze niebieski, wszechmogący i miłosierny Boże.

Ty przez krew swojego Syna i moc Ducha Świętego *

zgromadziłeś przy sobie swoje dzieci, *

które grzech oddalił od Ciebie, *

aby Twój lud

zjednoczony na wzór Trójcy Świętej stał się Kościołem, Ciałem Chrystusa *

 i żywą świątynią Ducha Świętego *

ku chwale Twojej nieskończonej mądrości.

Dlatego zjednoczeni z chórami Aniołów, *

wysławiamy Ciebie, z radością wołając...

 

 

Ps 23, 1-2

 

Pan jest moim pasterzem, niczego mi nie braknie, *

pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach. *

Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć, *

 orzeźwia moją duszę.

 

 

 

            Posileni świętym Darem, dzięki Ci składamy, dobry Ojcze, †

 i błagamy, aby moc Ducha Świętego, której nam udzieliłeś w Eucharystii, *

trwała w nas i przemieniała nasze życie.

Przez Chrystusa, Pana naszego.

 

 

            Idźmy z Bożym błogosławieństwem i nie zapominajmy, że Bogu można naprawdę zaufać, bo On nigdy nikogo nie opuszcza.